We begrijpen ondertussen dat in de meeste zorginstellingen met een hitteplan wordt gewerkt. Maar wat met de activiteiten? Wat ondernemen werknemers in de zorg met de bewoners en patiënten als het zo warm is? We vroegen het aan enkele (voormalig) zorgverleners.
Suzanne werkt in een leefgroep voor mensen met fysische beperkingen en spierziekten: “Onze bewoners zijn mentaal heel goed, dus die weten wat ze willen. Ze hebben wel hulp nodig bij bijna alles wat ze doen. Resultaat is dat we heel de dag bezig zijn, voornamelijk op hete kamers zonder airco. Wanneer er een hitteplan uitgevoerd wordt, krijgen wij een mail met hoe-en-wat waarin ook staat dat we meer pauze moeten nemen. Maar zonder extra personeel is dat niet mogelijk. Nu, de bewoners beseffen ook wel hoe warm wij het hebben: ‘Weet je nog vorig zomer’, zei er een van de week, ‘Je was vijf minuten bezig en het zweet liep van je gezicht!’ Ik lachte: ‘Weet je dat nog?’ ‘Amai, ja Suske, dat was erg!’”
Patricia werkt op een afdeling voor mensen met Alzheimer en Korsakov. “Dat is een gesloten afdeling, wat betekent dat wij eigenlijk beslissen in de mensen hun plaats. Nu, we zorgen wel voor aangepaste activiteiten. Op een warme dag gaan we bijvoorbeeld al eens buiten picknicken, dat vinden de mensen heel leuk.” Het personeel kan hier tijd voor maken, omdat er op warme dagen ook taken wegvallen: “Er worden extra vrijwilligers en jobstudenten ingezet, de ergo werkt mee in de zorg en aan sommige taken – zoals de opmaak van de kamer – besteden we minder tijd. Dat geeft het personeel ook ruimte om zelf te drinken of een douche te nemen. Ik moet erbij zeggen dat wij een groot WZV zijn, met 160 bedden. Dat maakt dat er wel wat dingen mogelijk zijn. We hebben ook een heel grote tuin die altijd bereikbaar is en echt uitnodigt om naar buiten te gaan. Daar zetten we parasols. Je moet dat zo zien: onze bewoners zijn boerenmensen, die altijd buiten geleefd hebben, ze zijn dat gewoon.”
“Er worden extra vrijwilligers en jobstudenten ingezet, de ergo werkt mee in de zorg en aan sommige taken – zoals de opmaak van de kamer – besteden we minder tijd.”
Ook Tuur Vanmuysen, tegenwoordig vormingswerker bij ABVV maar 31 jaar lang werkzaam als opvoeder van jongeren met een mentale beperking, herinnert zich flexibiliteit in de werking als het warm werd: “Wat in ons voordeel speelde, was dat wij een groot domein van 9 hectare hadden, in een landelijke gemeente. We moesten niet op zoek naar natuur. Het gebouw was wel oud en werd heel warm in de zomer, maar wij waren zo flexibel dat we dan met de werking naar buiten konden gaan. Niet in elke setting binnen de psychiatrische zorg heb je die vrijheid. De opvoedingssector is sowieso wel groen minded. En we hadden een heel jonge ploeg, met een jonge directie, dat hielp ook.”
Terug naar de WZC’s. Een verpleegkundige bij een commercieel centrum vertelt dat kine-oefeningen worden vervangen door verfrissende voetbadjes. Suzanne ziet dat in haar leefgroep niet mogelijk: “Het punt is dat er niks in ons werk is dat we kunnen laten vallen. Kine-oefeningen moeten blijven doorgaan bij deze doelgroep, want anders gaan de spieren veel te hard achteruit. De bewoners zouden genieten van voetbadjes en meer frisse dingen om te eten. Het is heel spijtig, maar daar hebben wij de tijd niet voor.”
Interview: Marjon Meijer, Reset.Vlaanderen
Herkenbaar? Wil je reageren? Wil je een ander hot topic aanbrengen? Dat kan via dit formulier. Laat je naam en mailadres achter en we nemen snel contact op. Dit is ook de plek om aan te geven dat je interesse hebt in de gids ‘Klimaatadaptatie in de zorg’ die we op basis van deze interviews maken in samenwerking met de internationale confederatie van vakbewegingen ITUC.
