In dit hoofdstuk uit het boek ‘Klimaat en sociale rechtvaardigheid’ van Denktank Minerva beschrijft Kris Peeters hoe we een sociaal rechtvaardige en klimaatneutrale mobiliteit kunnen vormgeven. Hij begint met de obstakels die zich op de weg daarnaartoe bevinden: systeembevestigende mobiliteitsplanning, verkeerde prioriteiten, en systeembevestigende ruimtelijke planning.
Vervolgens legt hij uit dat het huidige regime van het automobilisme op zijn grenzen stuit op diverse vlakken: klimaat, milieu, gezondheid, ruimtebeslag, energie- en grondstoffenverbruik, …
Daarom hebben we een nieuw paradigma nodig. Volgens Kris Peeters is het meest beloftevolle alternatief het nabijheidsparadigma, of ‘MobiliTijd’, zoals hij het noemt. Aansluitend formuleert hij de ‘donutmobiliteit’ of de mobiliteit van het genoeg.
Daarbij moet de focus verschuiven van filebestrijding naar aandacht voor mobiliteitsarmoede, overconsumptie van mobiliteit en de verbanden daartussen. Essentieel is dus een herverdeling van het teveel naar de tekorten.
“De mobiliteit die het best past binnen de contouren van de donut is er een waarbij er meer lusten en minder lasten te verdelen zijn: meer nabijheid faciliteert meer zachte en collectieve mobiliteit die goedkoper, veiliger en gezonder is en meer convivialiteit in de hand werkt.”KRIS PEETERS, MOBILITEITSEXPERT
Lees hier het hoofdstuk van Kris Peeters
Kris Peeters, in de media vaak aangeduid als ‘mobiliteitsfilosoof’, is van opleiding politicoloog, antropoloog en verkeerskundige. Hij is auteur van Het voorruitperspectief (2000), De file voorbij (2010) en Weg van mobiliteit (2014), en pleegt geregeld opiniebijdragen, onder meer in De Standaard en op zijn blog over mobiliteit. Als lector is hij verbonden aan de PXL Hogeschool, afdeling Verkeerskunde.
